Μια πραγματική μαρτυρία

Η Φαίδρα είναι 53 ετών, διαζευγμένη, μητέρα τριών παιδιών, εργαζόμενη.

«Αισθανόμουν κατηγορούμενη, άχρηστη, ανίκανη, ενοχική. Είχα μόνο υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα. Σήμερα, έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου δικαιωματικά,  με  αυτοσεβασμό, ισοτιμία και περηφάνια!»

Συνέντευξη στην Πόπη Πανουτσοπούλου

Ερ: Πότε ανακάλυψες ότι πάσχεις από κατάθλιψη;

Απ: Το 2004 ανακάλυψα ότι είμαι καταθλιπτική συμπτωματικά, αφού έτρεχα τρία χρόνια σε καρδιολόγο για να μου ρυθμίσει την πίεση, η οποία τελικά αποκαλύφθηκε ότι ήταν νευροπίεση και είχε να κάνει με την γενικότερη ψυχολογική μου κατάσταση. Όταν χρειάστηκε να βγάλω κάποιες φωτογραφίες για το βιβλιάριο ασθενείας μου, είδα την φωτογραφία μου και είπα: Είμαι άρρωστη.

Ερ: Η διάγνωση της ασθένειας έγινε εύκολα;

Απ: Από το πρώτο ραντεβού, και μιλώντας για τα όσα είχα περάσει στην ζωή μου, ο γιατρός διέγνωσε ότι είχα κατάθλιψη. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, ότι του είχα πει ότι σε όλα έβλεπα μπροστά μου έναν γκρίζο τοίχο.

Αισθανόμουν, κατηγορούμενη, άχρηστη, ανίκανη, ενοχική, ότι είχα μόνο υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα. Και αυτά μέσα στο μυαλό μου τα θεωρούσα σωστά, γιατί ήμουν ένοχη που δεν μπορούσα να τα καταφέρω.

Επίσης, είχα βουλιμία, έτρωγα αναισθήτως, πόναγε το στομάχι μου κι εγώ συνέχιζα να τρώω.

Το σημαντικότερο, ότι έβλεπα πάνω στον γκρίζο τοίχο σκηνές αυτοκτονικές, αλλά περνούσαν πολύ γρήγορα και δεν μπορούσα να τις επεξεργαστώ ώστε να καταλήξω στην αυτοκτονία.

Ερ: Όταν τα είπες στον  ψυχίατρο τι απαντήσεις πήρες, σε κάλυψαν;

Απ: Άρχισε , αμέσως να με απενοχοποιεί και αυτό με έκανε να τον εμπιστευτώ.

Ερ: Και πως πήγαν τα πράγματα από εκεί και πέρα;

Απ: Έκανα αρκετές συνεδρίες με τον ψυχίατρο, άρχισα σιγά σιγά να βλέπω την αλήθεια. Η φαρμακευτική αγωγή ήταν βοηθητική. Την πραγματική στροφή, όμως, την έκανα εγώ, αλλάζοντας μυαλά. Γιατί ήξερα πια ότι δεν ήμουν ένοχη, κατηγορούμενη, υποχρεωμένη για όλα, χωρίς κανένα δικαίωμα χαράς και απόλαυσης και ότι άξιζα να ζω.

Ερ: Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε, πως είναι η ζωή σου σήμερα;

Απ: Από αυτήν την περιπέτεια βγήκα συνειδητοποιημένη, ότι δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν να με κάνει να αισθάνομαι όπως αισθανόμουν τότε.

Ερ: Σήμερα ξέρεις γιατί έπαθες κατάθλιψη;

Απ: Βεβαίως και ξέρω. Πρώτον τα χρόνια του γάμου με έναν απόλυτα εξουσιαστικό σύντροφο, ο οποίος είχε καταφέρει να με κάνει να πιστεύω ότι χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να επιβιώσω. Όταν βέβαια απειλήθηκε η ζωή μου μετά την βία χρόνων επάνω μου, τότε χώρισα.

Δεύτερον, όταν έμεινα μόνη με τα παιδιά, δεν έβαλα όρους και κανόνες στην οικογενειακή μας ζωή, γιατί πίστευα ότι αρκετά είχαν επιβαρυνθεί τα παιδιά και ανέλαβα όλες τις ευθύνες μόνη. Το να βγει δε, μία γυναίκα για εργασία στα 45 χρόνια της με τρία παιδιά ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που είχα να αντιμετωπίσω.

Κατάφερα να βρω μία θέση καμαριέρας σε κάποιο ξενοδοχειακό συγκρότημα με μισθό  600 ευρώ και με μεγάλη δυσκολία.

Όπως καταλαβαίνετε όλα είχαν συσσωρευτεί μέσα μου. Κάποια στιγμή λύγισα και έπεσα. Δεν είχα καμία στήριξη ούτε από την οικογένεια μου, ούτε από το κράτος.

Ερ: Αυτή σου την εμπειρία σήμερα, που όλα τα βλέπεις από μακριά θα μπορούσες να την είχες αποφύγει, αν είχες κάνει κάτι άλλο;

Απ: Βέβαια και θα μπορούσα να την είχα αποφύγει Αν η διαπαιδαγώγησή από την οικογένεια και το σχολείο ήταν να μεγαλώνουμε με τον  αλληλοσεβασμό μεταξύ γυναικών και ανδρών, την κατάλληλη μόρφωση  για τη ζωή, την αυτοεκτίμησή και την αυτονομία  μας..

Εν πάσει περιπτώσει, αυτά έχουν περάσει και αν θέλεις με βοήθησαν να πάρω τη ζωή στα χέρια μου δικαιωματικά,  με  αυτοσεβασμό, ισοτιμία και περηφάνια!